Rys biograficzny

     Ks. Ludwik Roch Gietyngier urodził się 16 sierpnia 1904 r. w Żarkach. Był synem Władysława i Józefy z domu Maślankiewicz. Ojciec był z zawodu ślusarzem. Ludwik został ochrzczony w miejscowym kościele parafialnym w trzy dni po urodzeniu.
    Gdy miał cztery lata, został oddany przez rodziców do miejscowej ochronki prowadzonej przez siostry zakonne. Do szkoły początkowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości w latach 1912-1916, a następnie złożył egzamin wstępny do czwartej klasy w Pierwszym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. Po dwóch latach nauki przeniósł się do Gimnazjum Opieki Społecznej w Częstochowie. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1922 r. We wrześniu tegoż roku zgłosił się do Seminarium Duchownego w Kielcach z prośbą o przyjęcie na studia filozoficzno-teologiczne. Został przyjęty i od nowego roku akademickiego rozpoczął studia i przygotowanie do stanu kapłańskiego.
    W tym czasie powstała nowa diecezja częstochowska, a rodzinna parafia Ludwika znalazła się w jej granicach. Po utworzeniu Seminarium Duchownego diecezji częstochowskiej w Krakowie, pierwszy biskup częstochowski, dr Teodor Kubina, rozpoczął starania, aby klerycy, pochodzący z terenów nowo utworzonej diecezji studiujący w seminariach duchownych w Kielcach i Włocławku, kontynuowali naukę w seminarium należącym do nowej diecezji. Biskup Kubina podjął te starania dlatego, ponieważ w nowej diecezji odczuwano dotkliwy brak kapłanów. Choć sprawa była trudna, Kongregacja do Spraw Seminariów i Uniwersytetów rozstrzygnęła ją po myśli biskupa częstochowskiego. W takich okolicznościach Ludwik Gietyngier zwrócił się pismem z dnia 16 lipca 1926 r. do biskupa częstochowskiego z prośbą o przyjęcie do organizowanego wówczas Częstochowskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Jednakże ze względu na brak kapłanów w diecezji kieleckiej oraz małą liczbę kleryków w Seminarium Duchownym w Kielcach, bp kielecki Augustyn Łosiński nie udzielił mu zwolnienia, o czym powiadomił bpa Kubinę pismem z dnia 19 sierpnia 1926 r. Wobec tego Gietyngier kontynuował studia w Kielcach, które ukończył w maju 1927 r. W dniu l czerwca 1927 r. na ponowną prośbę przejścia do diecezji częstochowskiej otrzymał od bpa kieleckiego pozytywną odpowiedź wraz z ekskardynacją z diecezji kieleckiej. Do Seminarium Duchownego diecezji częstochowskiej w Krakowie przybył w dniu 2 czerwca. Tu odprawił rekolekcje zamknięte przed przyjęciem święceń.
    Został wyświęcony na kapłana w dniu 25 czerwca 1927 r. na Jasnej Górze w Częstochowie przez bpa częstochowskiego Teodora Kubinę. Bezpośrednio po otrzymaniu święceń kapłańskich został mianowany wikariuszem w parafii Strzemieszyce.
     Pragnąc pogłębić wiedzę teologiczną, starał się o przyjęcie na Uniwersytet Jagielloński. Zgodnie z obowiązującymi w tym czasie przepisami szkolnymi został przyjęty na piąty rok studiów na Fakultecie Teologicznym. Absolutorium uniwersyteckie otrzymał w dniu 30 czerwca 1929 r. Studia ukończył uzyskawszy stopień naukowy magistra teologii. Rozprawę magisterską napisał na temat: "Parafia świętego Zygmunta w Częstochowie pod rządami 00. Paulinów". Była to praca dobrze napisana pod względem metodologicznym. Zgromadził także bogaty materiał źródłowy i właściwie go usystematyzował. Podkreślał gorliwość duszpasterską zakonników paulińskich w Częstochowie.
     Od tego czasu praca duszpasterska ks. Gietyngiera była stale związana z nauczaniem religii w szkołach powszechnych i średnich na terenie diecezji częstochowskiej. Najpierw bp Kubina mianował go w dniu l września 1929 r. prefektem etatowym w 8-klasowej publicznej szkole powszechnej w Będzinie. Jako etatowy prefekt szkolny, według ówczesnych przepisów oświatowych nie mógł prowadzić na stałe żadnych działów duszpasterstwa parafialnego, a jedynie miał obowiązek nauczania religii w szkołach oraz sprawowania opieki duszpasterskiej nad dziećmi i młodzieżą szkolną oraz nauczycielami. Po pięciu latach pracy pedagogicznej i dydaktycznej w Będzinie, w dniu 10 sierpnia 1934 r. Otrzymał nominację na nauczyciela religii w szkołach średnich w Częstochowie. Obowiązki prefekta etatowego pełnił w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim im. Tadeusza Kościuszki. Jednocześnie spełniał obowiązki kapelana w domu zakonnym Sióstr Zmartwychwstanek w Częstochowie. Po zlikwidowaniu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w 1936 r., otrzymał etat nauczyciela religii w Państwowej Szkole Zawodowej Żeńskiej oraz w Państwowym Seminarium dla Wychowawczyń Przedszkoli, a brakujące do pełnego etatu godziny lekcyjne uzupełniał w jednej ze szkół powszechnych. W tym czasie ks. Gietyngier rozpoczął przygotowania do napisania pracy doktorskiej. Miał zamiar przedstawić rozprawę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Interesował się dziejami Kościoła katolickiego w okresie Królestwa Polskiego, a jako temat pracy obrał Dzieje dekanatu częstochowskiego pod zaborem rosyjskim. Gromadzenie materiałów archiwalnych po uzgodnieniu z władzami uniwersyteckimi rozpoczął w roku akademickim 1937/1938. W tym celu otrzymał zezwolenie władzy diecezjalnej w Częstochowie na prowadzenie kwerendy naukowej we wszystkich parafiach na terenie diecezji częstochowskiej. Wiosną 1938 r. wyjechał do Wiecznego Miasta, aby uczestniczyć w uroczystościach kanonizacyjnych św. Andrzeja Boboli.
     W dniu 8 kwietnia 1938 r. został mianowany asystentem kościelnym Koła Związku Inteligencji Katolickiej w Częstochowie. Była to trudna funkcja, wymagająca dużo czasu i pracy, co było wprost nie do pogodzenia z jego dotychczasowymi obowiązkami. Dlatego w dniu 2 grudnia tego roku zrezygnował z tej działalności. Ale na początku 1939 r. bp Kubina mianował go moderatorem II Sodalicji Pań Nauczycielek pod wezwaniem Matki Boskiej Różańcowej i św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Częstochowie. Długoletnia praca nauczycielska wyczerpała jednak jego zdrowie do tego stopnia, że musiał poddać się leczeniu klinicznemu w Krakowie. Z tego powodu prosił także Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego o udzielenie mu bezpłatnego urlopu w roku szkolnym 1939/1940. Takie pozwolenie otrzymał w dniu 3 sierpnia 1939 r. W międzyczasie zrezygnował ze stanowiska dyrektora Prywatnego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Kościuszki diecezji częstochowskiej w Wieluniu (Gimnazjum Biskupie) ks. Stefan Banasiński. W tej sytuacji bp Kubina zwrócił się do Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego z prośbą o mianowanie na jego miejsce ks. Gietyngiera. Kuratorium Szkolne wyraziło zgodę i od dnia l września miał on rozpocząć pracę jako dyrektor Gimnazjum Biskupiego w Wieluniu.
    Wybuch II wojny światowej i okupacja niemiecka zmieniły wszystko. Miasto Wieluń i okolice zostały włączone do Kraju Warty (Wartheland, Warthegau). Sytuacja duchowieństwa katolickiego była tutaj bardzo ciężka. Biskup Kubina zalecał jednak kapłanom, ażeby trwali na powierzonych im parafiach. Ks. Gietyngier przebywał już w Wieluniu, gdy jesienią 1939 r. zabrakło duszpasterza w parafii Raczyn, przyjął więc nominację na stanowisko tamtejszego proboszcza.
Źródło: Strony Archidiecezji Częstochowskiej
(www.adiec.czest.niedziela.pl/blogoslawieni/index.php?action=gietyngier)